انتشار توضیحاتی از سوی رئیس‌کل بیمه مرکزی درباره نمره ارزیابی عملکرد این نهاد، آن هم در کانال شخصی تلگرام، نشانه‌ای روشن از یک اختلال سازمانی گسترده در اکوسیستم بیمه کشور است. در شرایطی که هر دستگاهی باید سازوکارهای رسمی ارتباطی و پاسخ‌گویی مشخص داشته باشد، ورود مستقیم بالاترین مقام یک نهاد حاکمیتی برای شرح مشکلات بارگذاری مستندات، بیش از آنکه یک اطلاع‌رسانی اداری باشد، بیانگر جابه‌جایی نقش‌ها و مسئولیت‌هاست.
رئیس‌کل در توضیح خود تأکید کرده که نمره حقیقی بیمه مرکزی به‌دلیل کمبود زمان و عدم بارگذاری کامل مستندات، به‌طور غیرواقعی پایین‌تر اعلام شده است؛ ادعایی که اگرچه می‌تواند درست باشد، اما پرسش اصلی را تغییر نمی‌دهد: چرا در نهادی با این سطح از اهمیت، فرآیندهای رسمی تا این اندازه ناکارآمد و وابسته به اقدام‌های فردی هستند؟ وقتی تصحیح یک نمره اداری به بیانیه شخصی تبدیل می‌شود، به‌روشنی می‌توان دید که ساختارهای پشتیبان و روابط‌عمومی سازمانی کارکرد لازم را ایفا نمی‌کنند.
انتشار این توضیح در کانال شخصی رئیس‌کل، آن‌هم کانالی با تعداد محدودی عضو، خود لایه دیگری از مسئله را آشکار می‌کند: چرا روابط‌عمومی بیمه مرکزی در موضع پاسخ‌گویی رسمی ظاهر نشده و این نقش به مدیر عالی‌رتبه سازمان منتقل شده است؟
در شرایط طبیعی، چنین توضیحاتی باید از مسیرهای نهادی، شفاف و با ادبیاتی سازمانی منتشر شود، نه در کانالی که از نظر انتشار، دامنه اثرگذاری و جایگاه ارتباطی، توان نمایندگی یک نهاد ملی را ندارد. این جابه‌جایی کانال و مقام پاسخ‌گو، نشانه‌ای است از اینکه ساختارهای ارتباطی و پشتیبان سازمان، کارکرد لازم را انجام نمی‌دهند و حتی در ابتدایی‌ترین وظایف خود—یعنی توضیح عملکرد دستگاه—غایب‌اند.
رئیس‌کل در ادامه با اشاره به نمونه شرکت بیمه ایران—که سال گذشته به‌دلیل عدم بارگذاری مستندات در شاخص‌های اختصاصی، نمره‌اش تقریباً به صفر میل کرد و امسال با تکمیل مدارک، رقمش بیش از دو برابر شد—به‌طور ناخواسته نشان می‌دهد که مسئله فراتر از یک خطای موردی است. نظام ارزیابی عملکرد موجود، به‌جای سنجش میزان تحقق برنامه‌های واقعی دستگاه‌ها، عملاً به میزان حضور یا غیبت مستندات در سامانه وابسته است؛ مسئله‌ای که روح هر نظام ارزیابی کارآمد را مخدوش می‌کند.
این وضعیت تصویر آشنایی از اکوسیستم بیمه کشور ارائه می‌دهد؛ جایی که نقش‌ها برهم افتاده‌اند، مسیرهای رسمی پاسخ‌گویی تضعیف شده‌اند و دستگاه‌ها پیوسته مشغول توضیح درباره «چرا نمره واقعی ما این نیست» هستند. آزادی عمل مدیران عالی برای ورود به این سطح از جزئیات، خود نشان می‌دهد که سازوکارهای داخلی قادر به رفع خطا و دفاع از عملکرد نیستند.
در نهایت مسئله اصلی خود نمره 1183 یا 1533 نیست؛ مسئله این است که در ساختار موجود، هیچ چیز دقیقاً در جای خودش قرار ندارد.
